Rafał Trzaskowski proponuje zajęcie się deklaracją programową dotyczącą społeczności LGBT+ w Warszawie, ale... po wyborach.
16 października 2018
15 października Stowarzyszenia Miłość Nie Wyklucza, Lambda Warszawa i Kampania Przeciw Homofobii opublikowały wspólne oświadczenie o tym, że mimo długotrwałych rozmów kandydat Koalicji Obywatelskiej na urząd prezydenta Warszawy Rafał Trzaskowski nie zdecydował się podpisać deklaracji dotyczącej włączenia postulatów dla społeczności LGBT+ zawartych w dokumencie Program Samorządowy dla LGBT+ do swojego programu samorządowego. Następnego dnia, wbrew wcześniejszym informacjom, które otrzymaliśmy ze sztabu wyborczego, Rafał Trzaskowski oznajmił na swoim profilu na Facebooku, że deklaracja, odwołująca się do programu samorządowego przygotowanego przez Miłość Nie Wyklucza, zostanie jednak podpisana. Jednak zakomunikował, sprawdziwszy kalendarz, że może to zrobić po 21 października, czyli PO wyborach. Dostaliśmy informację, że Rafał Trzaskowski nie ma dla nas czasu PRZED wyborami. Rozmowy KO z nami trwały od czerwca, a sama deklaracja gotowa jest od sierpnia. Czasu było sporo, widocznie zabrakło jednak chęci.
Ponieważ rozmowy ze sztabem Rafała Trzaskowskiego prowadzimy za pośrednictwem .Nowoczesnej – kandydat PO nie zdobył się na podniesienie telefonu i rozmowę bezpośrednią – chcemy skrócić dystans:
Panie Rafale, powiedzieć wyborcom i wyborczyniom na 5 dni PRZED wyborami, że nie ma się dla nas czasu w kalendarzu i porozmawia się z nami PO wyborach, to pokazać, jak niski priorytet zajmuje społeczność LGBT+ w pana planach na zarządzanie Warszawą.
Należy wnioskować po pana zachowaniu, że wyborcy i wyborczynie LGBT+ mają dla pana znikome znaczenie. To typowe dla Platformy Obywatelskiej, czego nauczyliście nas przez ostatnie kilkanaście lat. Dlatego nie wierzymy w ogólnikowe zapowiedzi przedwyborcze. Chcemy konkretów.
Sprawa jest prosta. Albo znajduje pan czas na osoby LGBT+, albo nie. Albo zobowiązuje się pan programowo swoim podpisem tak, żeby można było pana rozliczyć z konkretnej wyborczej deklaracji, albo nie. Program wyborczy i konkretne deklaracje przedstawia się PRZED wyborami, a nie PO.
Ma pan 160 stron programu wyborczego, a w nim ani jednego słowa o społeczności i osobach LGBT+. Sprawdziliśmy, ‘homo’ pada jedynie w słowie ‘nieruchomości’. LGBT+, równość, antydyskryminacja – nie pojawiają się ani razu. Obok pana programu wyborczego powstawała jednak deklaracja programowa dotycząca społeczności i osób LGBT+. Zdecydowanie uzupełnia pana program. Przypominamy ją, załączając poniżej. Do dziś nie ujrzała światła dziennego, więc trudno mówić, że cokolwiek programowego deklarował pan w stosunku do osób LGBT+.
Panie Rafale, czas pokazać, że za Pana słowami idą czyny. Czas dotrzymać słowa i podpisać deklarację PRZED 21 października albo przestać obiecywać, że podpisze pan kiedyś, na “świętego nigdy”. Czy nie uważa pan, że tak będzie uczciwiej?
——
Oto deklaracja, którą Rafał Trzaskowski miał podpisać. Została stworzona na bazie Programu Samorządowego LGBT+ Miłość Nie Wyklucza i we współpracy z organizacjami społecznymi LGBT+
31.08.2018 r.
DEKLARACJA RAFAŁA TRZASKOWSKIEGO,
KANDYDATA NA PREZYDENTA WARSZAWY
WARSZAWSKA POLITYKA MIEJSKA NA RZECZ SPOŁECZNOŚCI LGBT+
Wśród prawie 2 milionów ludzi, którzy tworzą wspólnotę mieszkanek i mieszkańców Warszawy, nawet 200 tys. osób to członkowie społeczności LGBT+.
Warszawa, bardziej otwarta na różnorodność niż wiele innych miejsc w kraju, jest dla osób LGBT+ miejscem, gdzie mogą łatwiej żyć, kochać i spełniać swoje aspiracje. Często przeprowadzają się one do stolicy i dopiero tu mogą być sobą. To niestety nie oznacza, że nie spotykają się w mieście z przemocą fizyczną, dyskryminacją, mową nienawiści czy koniecznością ukrywania swojej tożsamości psychoseksualnej przed innymi w pracy, szkole czy na ulicy.
W dotychczasowej polityce władz miasta stołecznego Warszawy problemy i wyzwania, przed jakimi stoją osoby LGBT+ były pomijane. Stolica przyjmowała do wiadomości, że jest centrum dynamicznego i rozwijającego się życia społeczności LGBT+, ale działalność ratusza w niewystarczającym stopniu odpowiadała na jej potrzeby. Brakowało instytucjonalnego wsparcia i rzeczowego dialogu prowadzącego do konkretnych rozwiązań. Nie starano się wykorzystać potencjału, jaki tkwi we współpracy oraz budowaniu wizerunku Warszawy jako metropolii otwartej, różnorodnej i przyjaznej dla społeczności LGBT+.
W świetle coraz większej akceptacji dla postaw skrajnych, otwartej mowy nienawiści stosowanej przez czołowych polityków rządu oraz demontażu państwa prawa, które jest podstawą dla skutecznych działań antydyskryminacyjnych, Warszawa nie może pozostać bierna. Choć samorząd w Polsce nie ma narzędzi, by zaspokoić najbardziej priorytetowe potrzeby społeczności LGBT+ (takie jak np. formalizacja związków jednopłciowych) to może i powinien podjąć działania w zakresie swoich kompetencji, które zapewnią jej większe bezpieczeństwo, ochronę przed dyskryminacją i możliwość aktywnego uczestnictwa w życiu miasta. Osoby LGBT+ są bowiem równouprawnionymi członkami społeczności samorządowej i wnoszą wiele wartości do jej codziennego funkcjonowania. W związku z tym samorząd powinien brać pod uwagę ich stanowiska i udzielać im potrzebnego wsparcia.
Przykłady innych światowych metropolii pokazują, że dostrzeżenie przez miasto społeczności LGBT+ i potencjału, jaki tkwi we współdziałaniu z nią, przynosi korzyści wszystkim mieszkańcom. Miasta takie jak Berlin, Barcelona, Amsterdam czy Tel-Awiw nie tylko dbają o to, by żyjące w nich osoby LGBT+ czuły się bezpiecznie i nie były dyskryminowane. Wykorzystują one kulturotwórczy potencjał społeczności LGBT+, by stać się dynamicznymi ośrodkami życia artystycznego i atrakcyjnymi celami dla turystów z całego świata. Dzięki swojej otwartości przyciągają talenty, które wspierają rozwój działających w nich przedsiębiorstw. Ostatecznie sprawiają, że większa liczba ich mieszkańców może żyć godnie, szczęśliwie i bez strachu oraz silniej utożsamić się z miastem i wspólnotą mieszkaców.
Biorąc pod uwagę wszystkie te okoliczności, w Warszawie potrzebne jest wdrożenie systemowej polityki na rzecz społeczności LGBT+. Powinna być ona owocem rzetelnych konsultacji, z wyznaczonymi celami, osobą odpowiedzialną za jej realizację oraz zabezpieczonym finansowaniem. W imieniu Koalicji Obywatelskiej Platformy i Nowoczesnej zobowiązujemy się do wdrożenia takiej polityki w kadencji 2018-2023, która będzie obejmować w szczególności niżej wymienione obszary.
I. Bezpieczeństwo
a) Reaktywacja hostelu interwencyjnego dla osób LGBT+ i stworzenie mu warunków do trwałego funkcjonowania w modelu w modelu ekonomii społecznej
Hostel interwencyjny dla osób LGBT+, który istniał w Warszawie, umożliwiał rozwiązywanie nagłych problemów osobistych osób LGBT+ z całej Polski i wspierał je w przygotowaniu się do samodzielnego funkcjonowania po wyjściu z sytuacji kryzysowej. Oprócz bezpiecznego schronienia hostel oferował możliwość uporządkowania sytuacji prawnej, socjalnej, emocjonalnej i życiowej, dzięki czemu po udzieleniu wsparcia osoba korzystająca z hostelu była gotowa do samodzielnego funkcjonowania. Jego działalność powinna zostać jak najszybciej przywrócona.
b) Zobowiązanie straży miejskiej do prowadzenia statystyk w zakresie przestępstw z nienawiści i przeszkolenie jej funkcjonariuszy w zakresie przeciwdziałania mowie nienawiści
Straż miejska jako służba działająca na rzecz zapewnienia spokoju i porządku publicznego nie powinna być bierna w sytuacjach, gdy mieszkańcy i mieszkanki miasta padają ofiara mowy nienawiści i przemocy. W okolicznościach, w której Policja nie zawsze staje w tym zakresie na wysokości zadania, miasto powinno zrobić co w jego mocy, by podległa mu służba była skuteczna i dobrze chroniła osoby LGBT+ przed przemocą.
c) Wprowadzenie do stołecznych szkół “latarników” i wzmocnienie działań antyprzemocowych
Na przemoc, mowę nienawiści, odrzucenie i dyskryminację są w szczególności narażeni uczniowie i uczennice LGBT+. Młode osoby LGBT+ znacznie częściej niż ich rówieśnicy mają myśli samobójcze, zapadają na depresję i zmagają się z niską samooceną. Nie zawsze mogą znaleźć wsparcie wśród rodziny albo znajomych. Z tego powodu miasto powinno stworzyć sieć latarników społecznych, którzy będą monitorować sytuację uczniów LGBT+ w warszawskich szkołach podstawowych i średnich. Te osoby, we współpracy z nauczycielami, będą w stanie udzielać potrzebnego wsparcia potrzebującym osobom.
II. Edukacja
a) Wprowadzenie w warszawskich szkołach edukacji antydyskryminacyjnej i seksualnej, uwzględniającej kwestie tożsamości psychoseksualnej
Edukacja seksualna, w tym kwestie związane z tożsamością płciową, jest bardzo zaniedbanym obszarem w edukacji. Młodzi Polacy i młode Polki są pozbawieni dostępu do rzetelnej wiedzy w tym obszarze, który jest im odmawiany z przyczyn ideologicznych. Co gorsza, często na lekcjach katolickiej katechezy, które powszechnie odbywają się w szkołach, młodzieży przekazywany jest sprzeczny z obecnym staniem wiedzy naukowej obraz seksualności człowieka. Podobnie ignorowane są kwestie równościowe i antydyskryminacyjne. Warszawa, jeśli ma ambicje zapewniać swoim młodym mieszkankom i mieszkańcom edukację na miarę XXI wieku musi to zmienić. Zapewnienie adekwatnej, prowadzonej w angażujący sposób i odpowiadającej na potrzeby młodzieży edukacji antydyskryminacyjnej i seksualnej w stołecznych szkołach będzie jednym z celów ratusza.
b) Aktywne wspieranie nauczycieli i dyrektorów
W związku z upolitycznieniem kuratoriów oświaty i atmosferą szykan, jaka jest tworzona w polskim systemie edukacyjnym, część nauczycielek i nauczycieli może mieć obawy przed angażowaniem się w tematy i inicjatywy, które ich przełożeni uznają za politycznie niepożądane. Miasto będzie stać po stronie ludzi, którzy przyczyniają się do tworzenia szkoły otwartej i tolerancyjnej .
c) Otwartość na inicjatywy trzeciego sektora
Organizacje pozarządowe i społeczne działające na rzecz społeczności LGBT+ mają dużo dobrych pomysłów, które można przekuć w kampanie społeczne, atrakcyjne wydarzenia i projekty. Dobra współpraca miasta z trzecim sektorem powinna obejmować także ten obszar.
III. Kultura i sport
a) Stworzenie centrum kulturowo-społecznościowego dla osób LGBT+
Społeczność LGBT+ wyróżnia się kreatywnością, twórczą energią i pasją do odważnego kształtowania kultury. Miasto może pomóc uwolnić jej potencjał poprzez powołanie centrum, w którym mogłyby być na bieżąco realizowane projekty i inicjatywy związane z życiem społeczności. Przykłady instytucji takich jak Centrum Wielokulturowe pokazują, że takie miejsca aktywności i dialogu wpływają pozytywnie na postawy mieszkańców miasta oraz okolicę, w której się znajdują.
b) Zapewnienie wolności artystycznej w miejskich instytucjach kultury
Wszelkie próby ingerowania w wolność artystyczną czy politycznie umotywowanego cenzurowania sztuki w jakiejkolwiek formie muszą się spotkać ze zdecydowanym sprzeciwem. Cała sfera kultury musi pozostać wolna od homofobii.
c) Rozpoznanie potrzeb i wsparcie klubów sportowych skupiających osoby LGBT+
W Warszawie działają klub sportowe skupiające osoby LGBT+. Sport jest dziedziną, w której kwestia tożsamości psychoseksualnej jest szczególnie wrażliwa, a osoby LGBT+ często spotyka dyskryminacja albo mowa nienawiści. Miasto może poprawić ich sytuację wspierając działalność tych instytucji, które pozwalają im uczestniczyć w sporcie bez dyskryminacji.
IV. Praca
a) Podpisanie i wdrożenie Karty Różnorodności w miejskich instytucjach
Karta Różnorodności, europejska inicjatywa na rzecz promocji i rozpowszechniania polityki równego traktowania oraz zarządzania różnorodnością w miejscu pracy, powinna zostać wdrożona w miejskich instytucjach. Przeciwdziałanie mobbingowi i dyskryminacji w miejscu pracy, zapewnienia równości w zakresie wynagrodzenia, dostępu do pracy, awansów i szkoleń oraz prowadzenia wśród pracowników promocji i edukacji w zakresie różnorodności pozwoli wyznaczyć wysoki standard, na którym będą mogły wzorować się inne podmioty publiczne i prywatne. Ratusz musi pokazać na swoim przykładzie, że takie działania przynoszą dobry efekt.
b) Współpraca z pracodawcami przyjaznymi dla osób LGBT+ i promocja dobrych praktyk
Badania pokazują, że bardzo niewiele osób LGBT+ jest wyoutowane w swoim miejscu pracy. Jednocześnie, stosunek pracodawców do pracowników LGBT+ jest bardzo różny: w najbardziej sprzyjających okolicznościach w firmach funkcjonują sieci ich skupiające i skuteczne mechanizmy antydyskryminacyjne, w najgorszych – ujawnienie swojej orientacji seksualnej może doprowadzić nawet do szybkiego zwolnienia. Miasto takie jak Warszawa, pragnące przyciągać talenty z całego świata, musi współpracować z pracodawcami i aktywnie zachęcać ich do tworzenia dobrego klimatu dla osób LGBT+ wewnątrz przedsiębiorstw.
V. Administracja
a) Stosowanie klauzul antydyskryminacyjnych w umowach z kontrahentami miasta
Miasto może być źródłem dobrych praktyk i wpływać na budowanie dobrych praktyk w wielu sektorach gospodarki. Jednym z takich działań będzie stosowanie klauzul antydyskryminacyjnych, których naruszenie będzie mogło skutkować sankcjami.
b) Reforma urzędu pełnomocnika Prezydenta m.st. Warszawy ds. równego traktowania
Dotychczasowy sposób działania urzędu pełnomocnika Prezydenta m.st. Warszawy ds. równego traktowania nie był optymalny. Zmiany w formie rozpisywanych konkursów, wymuszenie większej aktywności uwzględniającej wszystkie formy dyskryminacji i zapewnienie stabilnego i odpowiadającego rzeczywistym warunkom finansowania projektów będą głównymi działaniami, które zostaną podjęte, by fakt istnienia urzędu pełnomocnika Prezydenta m.st. Warszawy ds. równego traktowania zaczął przynosić realne rezultaty.
Rafał Trzaskowski
kandydat Koalicji Obywatelskiej
na Prezydenta m. st. Warszawy
…………………
Paweł Rabiej
kandydat Koalicji Obywatelskiej
na Wiceprezydenta m. st. Warszawy
…………………
